En zo zijn wij dus in Boekarest beland. De trots dat we de stad hebben bereikt ontbreekt omdat we hier niet fietsend zijn komen binnenrollen. Daarnaast had ik 0 verwachtingen en niks over de stad gelezen. En dan daar boven op nog eens regen en grauwe lucht; u begrijpt dat mijn beschrijving van de stad wellicht niet helemaal objectief is en door dit alles te donker gekleurd zal zijn.
Het eerste wat mij opvalt is de lelijkheid van de stad. De mooie en zelfs prachtige gebouwen staan tussen zoveel communistische gebouwen met achterstallig onderhoud dat ze zeker wel opvallen maar dat de stad an sich geen mooie uitstraling heeft.
Het tweede is de electriciteits voorziening van deze stad:
De draden hangen over de straten heen, sommige los naar beneden, tussen de bomen door; er lijkt totaal geen plan of structuur in te zitten en we hebben dit nog nooit zo erg gezien. Wij vragen ons af hoeveel electriciteits slachtoffers hier per jaar vallen.
We zijn tot twee keer toe naar het paleis van Ceausescu gelopen/gereden. Tot twee keer toe werd ons verteld dat het dicht was. Het gebouw is indrukwekkend groot:
Het grootste gebouw van Europa waar sinds 1994 ook het parlement van Roemenië zich bevindt. Hier kun je toch moeilijk trots op zijn, althans dat is het gevoel wat mij bekruipt. We hebben verschillende mensen gesproken die gedeeltelijk positief spraken over de tijd voor de "so called revolution". Hoe dan ook, de rondleiding gaat niet door dus meer kan ik er niet over vertellen.
De taxichauffeurs zijn zoals vaker in hoofdsteden niet altijd even aardig. Vandaag hebben we het raarste gesprek ooit gevoerd in een taxi. De zweterige dikke chauffeur vraagt waar we vandaan komen, wat we voor werk doen, hoeveel we verdienen en of prostitutie in Nederland echt legaal is. Huh?
Voor we het weten worden we uitgenodigd om aan een Roemeens prostitutie netwerk deel te nemen, als wij nou een appartement regelen dan regelt deze viezerik zo 4 of 5 Roemeense dames. Het regent hard buiten, we zijn bijna bij ons restaurant en godzijdank spreekt Klaaske nog een Engels (althans niet meer dan "let it goooooo").
Dan een positief punt:
Restaurant The Artist
Chefkok is Nederlands en onbegrijpelijk maar waar: geen Michelin ster, we hebben de meest aparte gerechten gekregen en alles was bijzonder maar vooral lekker van smaak!
(Overigens zonder als een echte Hollander te willen klinken; als het wel een ster zou hebben dan was het "t goedkoopste sterrenrestaurant ooit" zijn)
Dan nog even een hoe-nemen-we-onze-tandem-weer-mee-terug?-alinea:
In Krakau namen we twee jaar geleden de fiets zonder doos of andere bescherming mee naar het vliegveld, werd erg moeilijk over gedaan maar hij ging uiteindelijk mee.
Op Bali vorig jaar stond onze kartonnen doos keurig op ons te wachten dus dat ging al weer soepeler.
Nu hebben we geen door alleen een reservering. Bij een Giant fietsen winkel (300 meter van ons hotel) regelen we dozen en verpakkingsmateriaal:
Na een uurtje klussen en knippen en plakken:
OK, er steekt hier en daar wat uit maar wij zijn best wel in onze nopjes en we denken de KLM vast ook. Vandaag regelen we bij een reisbureau ook nog een busje voor de transfer naar het vliegveld; ik maak me nergens meer druk over! Vannacht laatste nacht, morgen voor de laatste keer alles in de fietstassen en dan zit het er op!
De afgelopen dagen vaak nagedacht en gesproken over de slotconclusie, de algemene indruk van Roemenië en zijn bewoners, over 6 weken met elkaar op één fiets zitten, over team de Vries, over zwanger zijn en inspannen en over het concept "the journey", daarom morgen nog één laatste post op deze blog en dan zijn we voorlopig weer uit de lucht.
(Inmiddels hangt t wasje)
